7:23 AM
တစ္ေထာင္တန္ ေျခလွမ္းမ်ား
(တစ္)
သမီးေရ . .
ေဖေဖတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ သည္ဘက္ႏွစ္ ပိုင္းေတြမွာ ကားလမ္းေတြ လမ္းေတြတိုင္းလိုလိုဟာ ကားေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းျပည့္က်ပ္ေနေတာ့တာပဲေနာ္။ ကား သြင္းခြင့္ေတြက ပိုၿပီးေတာ့လြယ္ကူလာ၊ ကားေစ်းေတြ ကလည္း က်ဆင္းလာဆိုေတာ့ကာ လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ကားဝယ္စီးႏိုင္လာၾကတာမို႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ကား ေတြနဲ႔အျပည့္ပဲေပါ့။ အရင္က နာရီဝက္ေလာက္နဲ႔ေရာက္ ႏုိင္တဲ့ခရီးကို တစ္နာရီျဖစ္လိုျဖစ္၊ ႏွစ္နာရီျဖစ္လိုျဖစ္နဲ႔ ကားဆရာေတြေရာ၊ ခရီးသည္ေတြေရာဟာ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္လိုက္ၾကရတာ။
တခ်ဳိ႕နာမည္ေက်ာ္ မီးပြိဳင့္ႀကီးေတြဆို ရင္ အၾကာႀကီးမိ ေနတတ္တာမုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္တို႔၊ သင္တန္းတို႔ကိုဝင္ ရမယ့္သူေတြခမ်ာ ေစာင့္မေနၾကေတာ့ ဘူးသမီးရဲ႕။ ဆင္းဆင္း ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနၾက တာေတြကို လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ မွာ မျမင္ခ်င္အဆံုးေပါ့။
ေဖေဖလည္း အဲသည့္ အထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ပါေၾကာင္း ဝန္ခံပါတယ္။ အဲသည္လိုေျပာလိုက္ ေတာ့ကာ သမီးစိတ္ထဲ မွာ စည္းကမ္းမဲ့လိုက္တာ လို႔မ်ား ထင္မလားမသိ ဘူး။ ေဖေဖရွင္းျပတာကို နားေထာင္ၿပီးရင္ သမီး ေဖေဖ့ကို နားလည္ႏုိင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
(ႏွစ္)
သည္လိုသမီးရဲ႕။
ေဖေဖက ဘတ္စ္ ကားမစီးတာၾကာၿပီ။ ဘယ္ သြားသြား တကၠစီကေလးနဲ႔ေပါ့။ တကၠစီဆိုတာ ကိုယ္သြားလို ရာ အေရာက္ပို႔ေပးရမယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္လည္း ေဖေဖက ခဏ ခဏဆင္းဆင္းေလွ်ာက္တယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္ျပန္ တဲ့အခါ ဘာပစၥည္းမွမပါဘူးဆို ရင္ ရပ္ကြက္ထဲကို ကားမဝင္ခုိင္း ေတာ့ဘူး။ လမ္းမက်ယ္ႀကီးထိပ္မွာပဲ ကားကိုရပ္ခိုင္း လိုက္ၿပီး သိပ္မေဝးလွတဲ့လမ္းသြယ္ရွိရာဆီကို ေဖေဖ ေတာ့ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တာပါပဲ။ ကားဆရာလည္း အခ်ိန္ပိုရ၊ ကားလည္း ဆီကုန္သက္သာ၊ လမ္းက်ပ္တာ တစ္စီးေလ်ာ့သြားလည္း မဆိုးဘူးဟဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။
သည္လိုပဲသမီးရဲ႕။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကို တကၠစီ နဲ႔သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေဖေဖက လမ္းသြယ္ေတြထဲ ကို ဝင္ခိုင္းမေနေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ၊ အေနာ္ ရထာလမ္းေပၚ၊ ကုန္သည္လမ္းေပၚလိုေနရာမ်ဳိးမွာရပ္ ခိုင္းၿပီး ဆင္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာပဲ။ ခုနကေျပာခဲ့ သလို အစစအရာရာ နည္းနည္းပိုရွင္းသြားေအာင္ဆို တဲ့စိတ္ကူးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆိုရင္ ကိုယ္သြားမယ့္ေန ရာက လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာရွိတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္ကားက ညာဘက္အျခမ္းမွာျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဟိုး ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက်မွျပန္ေကြ႕လို႔ရမွာျဖစ္တာမို႔ ေဖေဖ က ေကြ႕ခိုင္း မေနေတာ့ပါဘူး။ သည္ဘက္အျခမ္းမွာပဲ ဆင္းၿပီးလမ္းကို ကူးသြားလိုက္တာပါပဲသမီးရယ္။ ပိုရွင္း ၿပီး ပိုလြယ္သြားတာေပါ့။
ေဖေဖ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့အခါ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ဟာ အေတာ္ၾကာေအာင္မိတတ္တယ္။ ေဖေဖက တကၠစီဆရာကို ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ ခိုင္းမေနေတာ့ဘူး။ မီးပြိဳင့္ကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းဘက္ကိုခ်ဳိးဦး၊ ေက်ာင္းထဲကိုဝင္ဦး၊ ျပန္ထြက္ဦး၊ ကားတစ္စီးစာပို႐ႈပ္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ေဖေဖ အသာဆင္း လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ရာမညေဆာင္ေရွ႕က လူဝင္ေပါက္ ကေလးကဝင္ကာ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာပါပဲ။
တန္ရာတန္ေၾကးေပးစီးတဲ့ကားမို႔ ဌာနေရွ႕ ကိုေရာက္တဲ့အထိ ေဖေဖစီးခြင့္ရွိေပမယ့္ ေဖေဖဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ က ေလာကကို ရွင္းတန္သမွ်ရွင္းေစခ်င္ လုိ႔ပါ။ ကားဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်းဇူးတင္လို႔။
(သံုး)
တစ္ရက္ စေနေန႔ႀကီးသမီးရဲ႕။ ဌာနမွာကိစၥကေလးတစ္ခုရွိတာမို႔ ေက်ာင္းကိုလာတဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း မီးပြိဳင့္အရွည္ႀကီး မိေတာ့တာပါပဲ။
ေဖေဖကလည္း ကားဆရာကို ကြၽန္ ေတာ္ဆင္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မယ္ ဗ်ာဆိုၿပီး ဆင္းလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ ဝင္ေနက်လူဝင္ေပါက္က ေလးကိုေရာက္ေတာ့ စေနေန႔မို႔ထင္ ပါရဲ႕ တံခါးေပါက္က ေသာ့ခတ္ လို႔။ ဒါဆို ဟိုးဘက္ကိုပတ္သြားၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးကသြားဝင္ ရေတာ့မယ့္သေဘာေပါ့။
ေဖေဖမီးပြိဳင့္မိေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးရွိရာဆီျပန္ၾကည့္ ေတာ့ ေဖေဖစီးခဲ့တဲ့ တကၠစီ ကေလးက ခံုးေက်ာ္တံတားႀကီး ေအာက္က သူ႔ေနရာမွာပဲတန္း စီလို႔ေစာင့္တုန္း။
ေဖေဖအား ရဝမ္းသာနဲ႔ အဲသည့္ကားဆီ ကိုျပန္သြားကာ ေက်ာင္းထဲ ကိုပဲပို႔ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ကား ဆရာက ဘာျပန္ေျပာတယ္ ထင္သလဲ။
''တစ္ေထာင္ေတာ့ ထပ္ေပးဗ်ာ''တဲ့
ဗ်ာ...လို႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဗ်ာ...လို႔ ေဖေဖေရရြတ္မိလိုက္ပါ တယ္။ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ေဖေဖ က ေက်ာင္းထဲအထိငွားထားတာမွန္ေပမယ့္ သူသက္ သာေအာင္၊ လမ္းပိုရွင္းသြားေအာင္ ဆင္းေလွ်ာက္သြား ခဲ့တာပါ။ ဝင္ေပါက္ပိတ္ထားတာမို႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတာ ပါ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ တစ္ေထာင္ေတာ့ ထပ္ေပး..တဲ့။
အဲသည့္ေန႔က ေဖေဖ အဲသည့္ကားေပၚျပန္ မတက္ေတာ့ဘူး။ ရပါတယ္ဗ်ာဆိုၿပီး လမ္းပဲေလွ်ာက္ သြားလိုက္ခဲ့တယ္။ ရွိေစေတာ့၊ ရွိပါေစေတာ့။ ေငြတစ္ ေထာင္ကို ႏွေျမာလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕စိတ္အထား အသိုေတြကိုအံ့ၾသလို႔။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းလို႔။
ေအာ္..တစ္ေထာင္တန္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား..။
စာအုပ္အမိ်ဳးအစား....အေတြးအျမင္
စာေရးဆရာ.....ေမာင္သာခ်ိဳ
တန္ဖိုး....၆၀၀ က်ပ္
ဇာတ္လမ္းအျပည့္အစံုကိုေတာ့ဆိုင္အုပ္ဆိုင္တုန္္းမွာ
၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏိုင္ပါၿပီ။
အဆင္ေျပပါေစ
(တစ္)
သမီးေရ . .
ေဖေဖတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ သည္ဘက္ႏွစ္ ပိုင္းေတြမွာ ကားလမ္းေတြ လမ္းေတြတိုင္းလိုလိုဟာ ကားေတြနဲ႔ အၿမဲတမ္းျပည့္က်ပ္ေနေတာ့တာပဲေနာ္။ ကား သြင္းခြင့္ေတြက ပိုၿပီးေတာ့လြယ္ကူလာ၊ ကားေစ်းေတြ ကလည္း က်ဆင္းလာဆိုေတာ့ကာ လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ကားဝယ္စီးႏိုင္လာၾကတာမို႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ကား ေတြနဲ႔အျပည့္ပဲေပါ့။ အရင္က နာရီဝက္ေလာက္နဲ႔ေရာက္ ႏုိင္တဲ့ခရီးကို တစ္နာရီျဖစ္လိုျဖစ္၊ ႏွစ္နာရီျဖစ္လိုျဖစ္နဲ႔ ကားဆရာေတြေရာ၊ ခရီးသည္ေတြေရာဟာ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္လိုက္ၾကရတာ။
တခ်ဳိ႕နာမည္ေက်ာ္ မီးပြိဳင့္ႀကီးေတြဆို ရင္ အၾကာႀကီးမိ ေနတတ္တာမုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္တို႔၊ သင္တန္းတို႔ကိုဝင္ ရမယ့္သူေတြခမ်ာ ေစာင့္မေနၾကေတာ့ ဘူးသမီးရဲ႕။ ဆင္းဆင္း ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနၾက တာေတြကို လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္ မွာ မျမင္ခ်င္အဆံုးေပါ့။
ေဖေဖလည္း အဲသည့္ အထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ပါေၾကာင္း ဝန္ခံပါတယ္။ အဲသည္လိုေျပာလိုက္ ေတာ့ကာ သမီးစိတ္ထဲ မွာ စည္းကမ္းမဲ့လိုက္တာ လို႔မ်ား ထင္မလားမသိ ဘူး။ ေဖေဖရွင္းျပတာကို နားေထာင္ၿပီးရင္ သမီး ေဖေဖ့ကို နားလည္ႏုိင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
(ႏွစ္)
သည္လိုသမီးရဲ႕။
ေဖေဖက ဘတ္စ္ ကားမစီးတာၾကာၿပီ။ ဘယ္ သြားသြား တကၠစီကေလးနဲ႔ေပါ့။ တကၠစီဆိုတာ ကိုယ္သြားလို ရာ အေရာက္ပို႔ေပးရမယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္လည္း ေဖေဖက ခဏ ခဏဆင္းဆင္းေလွ်ာက္တယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္ျပန္ တဲ့အခါ ဘာပစၥည္းမွမပါဘူးဆို ရင္ ရပ္ကြက္ထဲကို ကားမဝင္ခုိင္း ေတာ့ဘူး။ လမ္းမက်ယ္ႀကီးထိပ္မွာပဲ ကားကိုရပ္ခိုင္း လိုက္ၿပီး သိပ္မေဝးလွတဲ့လမ္းသြယ္ရွိရာဆီကို ေဖေဖ ေတာ့ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တာပါပဲ။ ကားဆရာလည္း အခ်ိန္ပိုရ၊ ကားလည္း ဆီကုန္သက္သာ၊ လမ္းက်ပ္တာ တစ္စီးေလ်ာ့သြားလည္း မဆိုးဘူးဟဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ေပါ့။
သည္လိုပဲသမီးရဲ႕။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကို တကၠစီ နဲ႔သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ေဖေဖက လမ္းသြယ္ေတြထဲ ကို ဝင္ခိုင္းမေနေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ၊ အေနာ္ ရထာလမ္းေပၚ၊ ကုန္သည္လမ္းေပၚလိုေနရာမ်ဳိးမွာရပ္ ခိုင္းၿပီး ဆင္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာပဲ။ ခုနကေျပာခဲ့ သလို အစစအရာရာ နည္းနည္းပိုရွင္းသြားေအာင္ဆို တဲ့စိတ္ကူးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆိုရင္ ကိုယ္သြားမယ့္ေန ရာက လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာရွိတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ့္ကားက ညာဘက္အျခမ္းမွာျဖစ္ေနတဲ့အခါ ဟိုး ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက်မွျပန္ေကြ႕လို႔ရမွာျဖစ္တာမို႔ ေဖေဖ က ေကြ႕ခိုင္း မေနေတာ့ပါဘူး။ သည္ဘက္အျခမ္းမွာပဲ ဆင္းၿပီးလမ္းကို ကူးသြားလိုက္တာပါပဲသမီးရယ္။ ပိုရွင္း ၿပီး ပိုလြယ္သြားတာေပါ့။
ေဖေဖ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုသြားတဲ့အခါ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္ဟာ အေတာ္ၾကာေအာင္မိတတ္တယ္။ ေဖေဖက တကၠစီဆရာကို ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ ခိုင္းမေနေတာ့ဘူး။ မီးပြိဳင့္ကေန တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းဘက္ကိုခ်ဳိးဦး၊ ေက်ာင္းထဲကိုဝင္ဦး၊ ျပန္ထြက္ဦး၊ ကားတစ္စီးစာပို႐ႈပ္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ေဖေဖ အသာဆင္း လို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ရာမညေဆာင္ေရွ႕က လူဝင္ေပါက္ ကေလးကဝင္ကာ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္တာပါပဲ။
တန္ရာတန္ေၾကးေပးစီးတဲ့ကားမို႔ ဌာနေရွ႕ ကိုေရာက္တဲ့အထိ ေဖေဖစီးခြင့္ရွိေပမယ့္ ေဖေဖဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ က ေလာကကို ရွင္းတန္သမွ်ရွင္းေစခ်င္ လုိ႔ပါ။ ကားဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်းဇူးတင္လို႔။
(သံုး)
တစ္ရက္ စေနေန႔ႀကီးသမီးရဲ႕။ ဌာနမွာကိစၥကေလးတစ္ခုရွိတာမို႔ ေက်ာင္းကိုလာတဲ့အခါ ထံုးစံအတိုင္း မီးပြိဳင့္အရွည္ႀကီး မိေတာ့တာပါပဲ။
ေဖေဖကလည္း ကားဆရာကို ကြၽန္ ေတာ္ဆင္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မယ္ ဗ်ာဆိုၿပီး ဆင္းလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သမီးရဲ႕ ဝင္ေနက်လူဝင္ေပါက္က ေလးကိုေရာက္ေတာ့ စေနေန႔မို႔ထင္ ပါရဲ႕ တံခါးေပါက္က ေသာ့ခတ္ လို႔။ ဒါဆို ဟိုးဘက္ကိုပတ္သြားၿပီး အဓိပတိလမ္းမႀကီးကသြားဝင္ ရေတာ့မယ့္သေဘာေပါ့။
ေဖေဖမီးပြိဳင့္မိေနတဲ့ ကားတန္းႀကီးရွိရာဆီျပန္ၾကည့္ ေတာ့ ေဖေဖစီးခဲ့တဲ့ တကၠစီ ကေလးက ခံုးေက်ာ္တံတားႀကီး ေအာက္က သူ႔ေနရာမွာပဲတန္း စီလို႔ေစာင့္တုန္း။
ေဖေဖအား ရဝမ္းသာနဲ႔ အဲသည့္ကားဆီ ကိုျပန္သြားကာ ေက်ာင္းထဲ ကိုပဲပို႔ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ကား ဆရာက ဘာျပန္ေျပာတယ္ ထင္သလဲ။
''တစ္ေထာင္ေတာ့ ထပ္ေပးဗ်ာ''တဲ့
ဗ်ာ...လို႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဗ်ာ...လို႔ ေဖေဖေရရြတ္မိလိုက္ပါ တယ္။ အံ့ၾသလိုက္တာ။ ေဖေဖ က ေက်ာင္းထဲအထိငွားထားတာမွန္ေပမယ့္ သူသက္ သာေအာင္၊ လမ္းပိုရွင္းသြားေအာင္ ဆင္းေလွ်ာက္သြား ခဲ့တာပါ။ ဝင္ေပါက္ပိတ္ထားတာမို႔ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတာ ပါ။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ တစ္ေထာင္ေတာ့ ထပ္ေပး..တဲ့။
အဲသည့္ေန႔က ေဖေဖ အဲသည့္ကားေပၚျပန္ မတက္ေတာ့ဘူး။ ရပါတယ္ဗ်ာဆိုၿပီး လမ္းပဲေလွ်ာက္ သြားလိုက္ခဲ့တယ္။ ရွိေစေတာ့၊ ရွိပါေစေတာ့။ ေငြတစ္ ေထာင္ကို ႏွေျမာလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕စိတ္အထား အသိုေတြကိုအံ့ၾသလို႔။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းလို႔။
ေအာ္..တစ္ေထာင္တန္တဲ့ေျခလွမ္းမ်ား..။
စာအုပ္အမိ်ဳးအစား....အေတြးအျမင္
စာေရးဆရာ.....ေမာင္သာခ်ိဳ
တန္ဖိုး....၆၀၀ က်ပ္
ဇာတ္လမ္းအျပည့္အစံုကိုေတာ့ဆိုင္အုပ္ဆိုင္တုန္္းမွာ
၀ယ္ယူဖတ္ရႈႏိုင္ပါၿပီ။
အဆင္ေျပပါေစ
0 comments:
Post a Comment